De wandelaar
Een ezel balkt langs de varensweg
een bij zoemt verscholen in een bloem
water klatert op een rots van hard graniet
de wind fluit door het bladerdek.
Hij downloadt geen muziek.
Een stroom meandert door de vallei
een lavendelveld golft weg, eindeloos
erboven hangt een leliewitte wolk –
Lozère die traag over drijft.
Hij maakt geen foto’s.
Door het mensenschuwe land gaat
een romantisch anarchist die zijn
mislukkingen en liefdesongelukken
vergeefs uit zijn geheugen wist.
Hij schrijft geen gedicht.
De tijdrijder
Hij ziet geen mens, geen mens ziet hem
vervormd tot eenheid met zijn fiets
kijkt hij niet op of om – onzichtbaar is
de pijn in de kromgebogen nek.
Het liefst rijdt hij over het hoogste punt
in het midden van de weg waar alles zwart
is voor de ogen – geen steile binnenbocht
het minste stijgen kost seconden.
Hij mist de tred van de ijlste klimmer
de kracht van een bekabeld sprinter
om zich geliefd te maken bij zijn hoogveracht
publiek.
Hij is kil en onaanraakbaar, hybride, androgyn
een onbewogen draaiend mensmachien.
Dit is mijn lichaam
Als in brons gehouwen sta ik in een spiegel:
mijn schouders breed, mijn biceps rond
mijn borst die van een vechtershaan
mijn buik een wasbord strak
mijn benen een gespierd vehikel.
Dit is mijn lichaam
dat voor u gegeven wordt.
Stel dat ik geen spiegel vond
kwam ik wel aan mijn lichaam toe?
Of zelf na zou moeten denken:
waar haal ik mijn testosteron vandaan?
Vanmiddag ga ik naar het strandterras
met slechts mijn ballenknijper aan.
Zij zal mij zien, zij die in God gelooft
zoals ik in Hem, mijn pursunnul koots.
Een nieuwe tijd
smog lost op tussen haarlemmer huizen
terrassen inhaleren geen fijnstof meer
spaarnebruggen krimpen langzaam dicht
de zeeweg fietst door bevrijde duinen
frisse jongens rennen de afgang af
vrolijke meisjes ballen op het strand
een judas verdwijnt uit het vergezicht
een motorrijder hijst een witte vlag
een zuil wandelt weg met zijn reclame
geen bolide walmt nog door het zand
slechts de schemer kleurt het blond oranje
een uil oehoet vanuit de nacht:
slaap zacht mijn kind in je kleine bed
de klok wordt niet meer teruggezet
Thuisfietser
het waait maar hij voelt geen wind
het regent maar hij wordt niet nat
hij heeft de natuur opgesloten
in een kast
zijn benen voelen zwaar
maar draaien gestaag
in het perpetuum mobile
van de stilstaande beweging
hij schakelt verlichting
de helling is digitaal
tien procent en tweedimensionaal
het zonlicht treft het zonlicht
hij stapt af en doet de gordijnen dicht
Het zwarte gat
als je terug wilt in de tijd
weer naar heldendom snakt
zonodig de eerste zijn moet
ga dan over ijs van één nacht
laat sporen achter
krassen van de houten
ijzers op het dunne ijs
volg de stappen van de meerkoet
luister naar de galmende klanken
klinkend onder het golvend tapijt
wegstervend naar het wak dat
oogverblindend op je wacht
maar mocht je je bedenken
keer dan terug naar het zwarte gat